سیما 

طاقت ابر چــــــون تمـام شد طاق ابرویت گریست

                          نقشی از سیما کشید و بـــر سر کــــــویت گریست

در غروبی سرد و دلــگیر در نی خود غم نواخت

                         رنگ شــب را دیــــد و او در یاد گیسویت گریست

جوهری چون ارغوانی ازقلمدان دل بشکسته اش

                          چون نــوشت نام جـــــدایـی آن قلم مویـت گریست

در پـــی دیــــــــواری از آن نــامه های خط درد

                            خیره شــــد چشم ازوفایت روی زانویت گریست

صـــد هــزاران آفــــرین بــاید تورا گفت نازنین

                             این دل بیچاره ی من ســــاده در سویت گریست

آرزوی آخـــر میرزا تو گـــــوش کن ای عزیز

                            شاد خندان باش و بین تنــــها غزلگویت گریست

*میرزا*