طاقت ابر چــــــون تمـام شـــد طاق ابرویت گریست

نقشی از سیما کشید و بـــر سر کــــــویت گریست

در غروبی سرد و دلــگیر در نـــی خــــود غم نواخت

رنگ شب را دیــــد و او در یـــــاد گیسویت گریست

جوهری چون ارغوانی ازقلــمدان دل بشکسته اش

چون نوشت نام جـــــدایـی آن قلم مویـت گریست

در پـــی دیــــــــواری از آن نـــــامــــه های خط درد

خیره شــــد چشم ازوفایت روی زانـــویت گریست

صـــد هــزاران آفــــرین بــاید تــــــورا گــــفت نازنین

این دل بیچاره ی مـــن ســــاده در سویت گریست

آرزوی آخـــر میرزا     تــــــو گـــــوش کن ای عزیز

شاد خندان باش و بین تنــــــها غزلگویت گریست

*میرزا*