آشفته

آتشی بر جان مــــــن زد آن نـــگاه مـــست یار

                               کی فراموش می شـــود این خـاطرات ماندگار

 بر دل و بر جــان من آتــــش زدی با هر نگاه

                              شعله انداختی به جـــــانم بــا رخـت زیبا نگار

 این دلم با زلف تو آشـــــــــفته شد در بند تاب

                              کی تــوان بـار دیگر دل را کـــشم در زیر بار

 دل گــــرفته در غروبی از خـــودم تــا بیکران

                                طاقت حــرفش ندارم می کَشم خود را بـه دار

 میرزا از دنیای بی مهری یارش رفتنی است  

                              می نویـــسد صد هزار نفرین به توای روزگار

          *میرزا*