خندید و رفت
آنکه من عمری به پایش سوختم خندید و رفت

                                او به جای من ز غم احوال دل پرسید و رفت

من زدم آتش به جانم او مرا خاموش نکرد

                                وقت سوختن از من و از آتشم ترسید و رفت

یک زمانی در قفس بال و پرش بشکسته بود

                                   تا که آزادش بکردم بال و پر دزدید و رفت

رفت و با صیاد خندید آن زمان قلبم گرفت

                                وقتی صیاد آن سرم ازتن جداکرد دید ورفت

بر لب میرزا چولبخندی به تلخی می نوشت                                                    

                                    از چه آزادش بکردم علتش نشنید و رفت

==== میرزا ====