ایج و شعرهای میرزا

 

 

 

             

                                      کاسه صبر

می زند آهـــــــنـگ شـــــادی ? داد تو با دار من

                             بــــوســه بـــــاران می کند باران غم گلزار من

گردنــم را طــوق از رنــگ ســیـــاهی ماندگار

                              از دلم خون می چـــکـــد از لحظه ی دیدار من

پای من لرزان و با انــــدک زمـــیــــنی فاصله

                                بغض من با آن طناب تنها بود غــــمخوار من

گشته لبریز کاسه ی صبر من ازایــن بی کسی

                               در غیابت می کشم نــقشی به ایـــن دیوار من

با دلم هر دو سیــــه پــوش بوده ایم در زندگی

                               تن سفید پوش می شود آخـر از این کردار من

می نویسم نامه ای من بــهر خـــالق این چنین

                                 این گناه آخر قاسم بود ای خالق و سردار من 

                               

 

 

 

                                         خانه به دوش

    من اگر خــــانـــــه بـــه دوشـــم نظری نیست مرا

                          آســـــمــــان در نـــظــــر و بال و پری نیست مرا            

    قــــفـــس تــــــــنــگ مــــــرا با دل آیینه چه سود

                          که در این بـــــنــد قـــــفــس هیچ اثری نیست مرا

    گفته بـــــــودم بــنــــمـــا رخ پــــــس آن تیر نگاه

                           که دگر بعد تو هــــــیـــچـــگـاه سفری نیست مرا

    بهر آزادی ایــــــن دل نـــــظــــــری کن به کمان

                           که از آن مهر ووفا هـــیچ خـــــبـــری نیست مرا

    فکر آن موج پر از خاطره هــــــرگـــــز تو مکن

                          که چنان خالی وتنهاغم موج دگـــــری نیست مرا

    شبی در خــــانـــه ی دل آن نـــفس عشق تو مرد

                           فکر زندان ز تـــــــو هم درد ســــری نیست مرا

     من به آن گــــــوشه ی زنــــــدان تو عادت کردم

                         که درآن گــــوشه ی غــــــم هــــمسفری نیست مرا

     من از آن گوشه ی چـــــشمت به زمـــین افتادم

                        قسمت قاسم از آن قصه ای از بی ثمری نیست مرا

                                          نسترن   

ماه من امشب مـزن سر بر افـــق از دست یار

                               مرحم زخمم نـــشد بی اعــتماد گشت ماندگار

من هـــمانم کـه به چشمم دیده ام مرگ خودم

                                  مارآن خوش خط و خالی بوده با ما در کنار

برق چشـــمان تو ای زیبا ی من اندر بهشت

                                 لاله ی سرخ و بـــه یاس و نسترن زیبا نگار

بر یمین و بر یـــسارت می نویسم من غزل

                                   مال دنیا را که بـرد همراه خود اندر مزار

بر جمال و ایــن نگین بــخت من باید درود

                                  تا ابد این شعر قــاسم بــر تـو بـــاشد یادگار

                                                 نفرین

در مــــیــــان مـهر ورزی آن جــفایت دیدنیست

                             بعد عشق پـــــاک مــن آن غصه هایت دیدنیست

من ز دست دادم جــــوانـــی در ره عشق صنم

                              آخرش نفرینی از این جـــان فـــدایت دیدنیست

هر چه ظـــلم کـــردی ندیدی آن شکستنهای من

                              چون که بازگردی پشیمان گریه هایت دیدنیست

گفتی خـــوارش می نمایم نزد دوست و دشمنان

                              خواری و خـفت کشیدن ،غصه هایت دیدنیست

من که رفـــتـــم از کــــنارت پس دگر یادم نکن

                              بعد من نــــفــــرت زتـــو از آشنایت دیدنیست

من که عــادت کـــــرده ام بر دوش کشم تنهاییم

                            روز مـــحـــشر صحبت من با خدایت دیدنیست

محرم قــــــــاسم به دردش نیست جــز اشعار او

                             خواندن اشـعــاری از مــــن با صدایت دیدنیست

 

 

                                 سپیدار

ساقی در گوشه ی میخانه نشستن هنری نیست مرا

                      یا که از خرقه دریدن چو سپیدار ثمری نیست مرا

بعد آن سجـــــده ی طــــولانی مــــــن بر سر عشق

                       روزی آیی که دگر از دل مجنون خبری نیست مرا

دل دیوانه ما را به چه جــــــــرمی تو نمودی تبعید

                        که به نفرین تو دل دادم و نفرین اثری نیست مرا

گر ببینی ز دل غـــــم زده مــــن چــــو بر آید آهی

                         تک و تنها بزنم در دل شب همسفری   نیست مرا

کاروانی زغمت بارفراق بسته وبارش جرس است

                       قاسم از گــوشه میــــخانه رود هم نظری نیست مرا     

 

 

 

                                شب هجران

در این دنیـــــــای فقط دردم دل غمدیده می داند

                            صدای ناله های من ،ز عــــشق ترسیده می داند

نماز عاشق بی دل به کوه بیـــــسـتـون خواندن

                            تماشای گل رخــــــسار، لـــــب بوسیده می داند

نه گل در خــــاطرم مانده نه فکر گل نظر افتد

                             شب هجــران مـــن از درد، دل پوسیده می داند

رها بنما رخ فرهاد که شیــرین خسرویی دارد

                             نپرسیدم عـــذاب دل، نـــــــه آن پرسیده می داند

نه باور می کنی مــارا نه بـاور می کنم حرفت

                             رخ غرق گشته در سیلاب ،فقط آن دیده می داند

بیا قاسم در این دنیا گـــــــذشته را فراموش کن

                             دلش رنــــجیده می دانی دلــــت رنجیده می داند

                                 خنجر    

همه شب ناله کـــردم ز فـــــراق بــی وفایی

                                 که به آب دیده شویم نـــــامه هایی از جدایی

دل من سنگ صبورم قدمی من از تو دورم

                                    قدمی سبک تو بردار چـو عقابی در هوایی

به کدام تار زلـــفت زدی خــنجری به الفت

                                   نزنم حرفی ز خنجر که دلم شـــکسته جایی

به کمان ابروانت تو کشیدی چهره ی خشم

                                چو به هم رسانی م‍‍‍‍‍زگان غزلی به دل سرایی

بنشاندی نقش وپرچین توبه تخت آن سلیمان

                                  لب لعلت به کنارو ز صـــــدف ناله و آهیی

در تمام خاطراتت حرفی از خاطر ما نیست  

                                 نامه ی قــــــاسم بنویس تو به خـط نا خدایی

 

 

                                      بینوا

نمی گویم که دوستـــــم دار چـــــرا کـــــه بینوا هستم

                       نگاهم مات مــــبهـــــوت اســت سکوتی با شما هستم

سکوت مــــن هـــــزار داد است ز دست آشنا امروز

                        غریبه هـــــیچ نمــــی دانـــــد کــــه با تو آشنا هستم

اگر راز دل من را کـــــسی افــــشا نــــمود بــــا تو

                         بدان که محرمم بودو قــــــــسم خورد با خدا هستم

کسی از حال و احوالم خبر داری بجــــزغم نیست

                          چرا که داد و فریادم ، سکوتم ، بــــــی صدا هستم

تمام درد دلهایم بــــگویم مــــــــــن به اشک خویش

                          که گوید بر دو چــــــشمانم ز چه از تو جدا هستم

نوشتم نــــــامه ی بـــــختم بـــــه روی کاغذ اقبال

                           نوشت از ســـــرگذشت گل که من باد صبا هستم

بگو قــــــاسم تو از عشقت پریــشان حالی و تنها

                            قسم بر لیلی و مجنون که در عشق بی ریا هستم

 

 

 

 

                                         یاقوت

 نگین روی انگـــــــــشتر بود یاقوت نه آن یاقوت

                           نظاره کن به مرگ من شنید تـــابوت و از تابوت

 گر خورد زلف آن درچین نمایی از همان ماچین

                            زدم دستی به پا خواستم من ازپهلوت وآن پهلوت

تو یاس این دلم بودی مشو هرگز تو یــــــاس من

                           کشیدی برهم آن ابروت کشیدم من رخ ازآن روت

نگاهی بر زمــــین انداز که رخ در زیر رخ بینی

                           به رنگ مــوت در آوردی شرابی از دل آن موت

بدادم بر تو مــــن جـــــانم نشان دادی به من جانم

                            که قاسم خوب می داند تـــفاوت بـین لوت با لوت 

                                  کمان ابرو 

میتوان بر دفتر خـــط خورده ی قلبت نوشت

                                  آفرین برتو که بر لوح دلــــــم راحت نوشت

خطی از المــــاس زریــن بر دلم نقشی نمود

                                آخرش با خــــط قرمز حرف چشمانت نوشت

گفته بودی چـنگ دارم آن کمان ابرو شکست

                                هر کمان ابــرو نگوید قوس دسـتـانـت نوشت

در ره عـــــشق و وفا کـــــج پا نهادی بر دلم

                                خودشوی رسوای عالم این که تقدیرت نوشت

قاسم از آن خاطراتش جز غــــــــم ایام نیست

                                 یاد آن پروین و حرفش جای آن یادت نوشت