سپیدار

ساقی در گوشه ی میخانه نشستن هنری نیست مرا

                      یا که از خرقه دریدن چو سپیدار ثمری نیست مرا

بعد آن سجـــــده ی طــــولانی مــــــن بر سر عشق

                       روزی آیی که دگر از دل مجنون خبری نیست مرا

دل دیوانه ما را به چه جــــــــرمی تو نمودی تبعید

                        که به نفرین تو دل دادم و نفرین اثری نیست مرا

گر ببینی ز دل غـــــم زده مــــن چــــو بر آید آهی

                         تک و تنها بزنم در دل شب همسفری   نیست مرا

کاروانی زغمت بارفراق بسته وبارش جرس است

                       قاسم از گــوشه میــــخانه رود هم نظری نیست مرا     

                                شب هجران

در این دنیـــــــای فقط دردم دل غمدیده می داند

                            صدای ناله های من ،ز عــــشق ترسیده می داند

نماز عاشق بی دل به کوه بیـــــسـتـون خواندن

                            تماشای گل رخــــــسار، لـــــب بوسیده می داند

نه گل در خــــاطرم مانده نه فکر گل نظر افتد

                             شب هجــران مـــن از درد، دل پوسیده می داند

رها بنما رخ فرهاد که شیــرین خسرویی دارد

                             نپرسیدم عـــذاب دل، نـــــــه آن پرسیده می داند

نه باور می کنی مــارا نه بـاور می کنم حرفت

                             رخ غرق گشته در سیلاب ،فقط آن دیده می داند

بیا قاسم در این دنیا گـــــــذشته را فراموش کن

                             دلش رنــــجیده می دانی دلــــت رنجیده می داند

                                 خنجر    

همه شب ناله کـــردم ز فـــــراق بــی وفایی

                                 که به آب دیده شویم نـــــامه هایی از جدایی

دل من سنگ صبورم قدمی من از تو دورم

                                    قدمی سبک تو بردار چـو عقابی در هوایی

به کدام تار زلـــفت زدی خــنجری به الفت

                                   نزنم حرفی ز خنجر که دلم شـــکسته جایی

به کمان ابروانت تو کشیدی چهره ی خشم

                                چو به هم رسانی م‍‍‍‍‍زگان غزلی به دل سرایی

بنشاندی نقش وپرچین توبه تخت آن سلیمان

                                  لب لعلت به کنارو ز صـــــدف ناله و آهیی

در تمام خاطراتت حرفی از خاطر ما نیست  

                                 نامه ی قــــــاسم بنویس تو به خـط نا خدایی

                                      بینوا

نمی گویم که دوستـــــم دار چـــــرا کـــــه بینوا هستم

                       نگاهم مات مــــبهـــــوت اســت سکوتی با شما هستم

سکوت مــــن هـــــزار داد است ز دست آشنا امروز

                        غریبه هـــــیچ نمــــی دانـــــد کــــه با تو آشنا هستم

اگر راز دل من را کـــــسی افــــشا نــــمود بــــا تو

                         بدان که محرمم بودو قــــــــسم خورد با خدا هستم

کسی از حال و احوالم خبر داری بجــــزغم نیست

                          چرا که داد و فریادم ، سکوتم ، بــــــی صدا هستم

تمام درد دلهایم بــــگویم مــــــــــن به اشک خویش

                          که گوید بر دو چــــــشمانم ز چه از تو جدا هستم

نوشتم نــــــامه ی بـــــختم بـــــه روی کاغذ اقبال

                           نوشت از ســـــرگذشت گل که من باد صبا هستم

بگو قــــــاسم تو از عشقت پریــشان حالی و تنها

                            قسم بر لیلی و مجنون که در عشق بی ریا هستم

                                         یاقوت

 نگین روی انگـــــــــشتر بود یاقوت نه آن یاقوت

                           نظاره کن به مرگ من شنید تـــابوت و از تابوت

 گر خورد زلف آن درچین نمایی از همان ماچین

                            زدم دستی به پا خواستم من ازپهلوت وآن پهلوت

تو یاس این دلم بودی مشو هرگز تو یــــــاس من

                           کشیدی برهم آن ابروت کشیدم من رخ ازآن روت

نگاهی بر زمــــین انداز که رخ در زیر رخ بینی

                           به رنگ مــوت در آوردی شرابی از دل آن موت

بدادم بر تو مــــن جـــــانم نشان دادی به من جانم

                            که قاسم خوب می داند تـــفاوت بـین لوت با لوت 

                                  کمان ابرو 

میتوان بر دفتر خـــط خورده ی قلبت نوشت

                                  آفرین برتو که بر لوح دلــــــم راحت نوشت

خطی از المــــاس زریــن بر دلم نقشی نمود

                                آخرش با خــــط قرمز حرف چشمانت نوشت

گفته بودی چـنگ دارم آن کمان ابرو شکست

                                هر کمان ابــرو نگوید قوس دسـتـانـت نوشت

در ره عـــــشق و وفا کـــــج پا نهادی بر دلم

                                خودشوی رسوای عالم این که تقدیرت نوشت

قاسم از آن خاطراتش جز غــــــــم ایام نیست

                                 یاد آن پروین و حرفش جای آن یادت نوشت

                                         لب لعل  

    مرا دلدار و مـه رویـــی در این خانه نمی آید

                                به مشک و عطر و عــنبربو سر شانه نمی آید

دلا از دست تو آخــر رود جانان من از جان

                                  لب لعل وقد سیمین یارمن به کاشانه نمی آید

سر بالین مهتابی کــــــــشم گل بر رخ مهتاب

                               چو ناقوس کلیسایی ، به بـــــت خانه نمی آید

نمی آید سخن از دل دو چــشم پر ز شبنم بین

                                 تو ناهــیدی تو پــــرویـــنی چو فتانه نمی آید

من و تو آخر دنیا ولی کوچکتر از پـــــرواز

                                  شب حرمت شکسته شد ، چو دیوانه نمی آید

دل مجنون شکسته شد به زخم لیلی مـجنون

                                   دلی پر خون و از ماتم چو فرزانه نـمی آید

من دیوانه از ساحل چو سخره میزند سنگم

                                   چو قاسم گوید از مردی که مردانه نمی آید

                                       مرغ عشق

عاقبت دل در حضور حضرت عالی شکست

                                جام عشقم با نگاهش در غروب خالی شکست

آرزو کردم بــــمــــیرم تا نـــبــیـــنم مرگ دل

                                مرغ عشقش بودم و هر دم پر و بالی شکست

خون دل با اشک چشمم ارغوان است ارمغان 

                                یاد بودی از دلم او بعد چند ســـالی شکست

درد عشق را نی نواز داند نه مرد نــی فروش

                               سرنوشت و قـــسمتش را با بداقبـــالی شکست

شمع عشق خاموش و کردی تا ابد درسینه ام

                               وای بر احوال کسی که دل به مـثقالی شکست

آن دل قاسم شکــستن افــــتخاری اســت آرزو

                               او رسید بر آرزویش دل به خوشحالی شکست

                                     سیما 

طاقت ابر چــــــون تمـام شد طاق ابرویت گریست

                          نقشی از سیما کشید و بـــر سر کــــــویت گریست

در غروبی سرد و دلــگیر در نی خود غم نواخت

                         رنگ شــب را دیــــد و او در یاد گیسویت گریست

جوهری چون ارغوانی ازقلمدان دل بشکسته اش

                          چون نــوشت نام جـــــدایـی آن قلم مویـت گریست

در پـــی دیــــــــواری از آن نــامه های خط درد

                            خیره شــــد چشم ازوفایت روی زانویت گریست

صـــد هــزاران آفــــرین بــاید تورا گفت نازنین

                             این دل بیچاره ی من ســــاده در سویت گریست

آرزوی آخـــر قــــاسم تو گـــــوش کن ای عزیز

                            شاد خندان باش و بین تنــــها غزلگویت گریست 

                                         مرگ عشق

شرح چـــــشــمـــان تو از صد آسمان بالا نشست

                           بر کـویر خـــــشک ایــــــن دل آن گل زیبا نشست

کاروان مــــوج اشـــــکم از دل صحرای عـــشق

                            بی حضورت مرگ عــــــشقم برلب دریا نشست

آمدی از گوشه ی چـــــــشمت مرا کـــردی نظر

                             آن نگاه نازنینت تا غـــــروب زیــــــــبا نشست

با نگاهی شـــمــع خـــــــــاموش مرا روشن نما

                             چون به عـــشق آن نــــــگاه تنهاترازتنها نشست

در نــــبودت نــــــــازنینم خنده بر لب مرده بود

                               چشم گریان در افق تنها در این صحرا نشست

قـــــاسم از دیدار رویت بر نـــویسد ایــن غزل

                              در فراقت یاد آن تنهایت در آن شب یلدا نشست