چشم من دید یادگارش بغض گلویم را گرفت

حلقه ی اشکم بدیدم و خلق و خویـم را گرفت

آنکه ســـالـــها انـتــظارش راکشیدم من چنین

آرزوهایـــــــــش بگــفــت و آرزویــــم را گرفت

خاطرش در خــــــاطراتم شد غریـــب خاطره

عاقــبت صیاد بـــی رحم صید کـویم را گرفت

جرم من تنها فقـــــط یکرنگــــی بود و وسلام

آنـــکه روزی عاشقــــم بــــود آبرویم را گرفت

در تماشای گل رخســار مــــــهتابی به شب

در پــــی دیدار نــقشی جــسـتجویم را گرفت

با نگاهی غرق مستی می شــدم در ناز جام

عاقــبت جامم شکست و آن صبـــویم را گرفت

مینویسد در غزل میرزا  شبی معنی عشق

آخر این بغض درگـلوماند تا گــلـــــویم را گرفت

*میرزا*

نه امــــیدی به تـــــــو دارم نــه بــــه تو امیدوارم

که به جشن عشق با تو من دلی شکسته دارم

دل من شکسته ای تـــــــو ،نـــــکنم یاد تو هرگز

نه دگر شوقی ز دیـــدار نه به تو نــــامـــه نگارم

تو زدی آتـــش کیـــــنه بــــه دل شکسته ی من

که به راه عــشق بـــا تو چو ســیه شد روزگارم

نه من از عشق تو گــویم نه دگر عشق منی تو

تو شدی عبرت تاریک بــــــه تبـــاهی ات سپارم

این دل شکسته ی من بــه کمند زلف خود پوش

که نماز عشق و میرزا بــه خیـــــال تو گذارم

*میرزا*

از کوچه تــــنهایــــــت ، تــــنهای تــــــنها میروم

با موج اشکم بی صــدا آن سوی دریــــا میروم

نام تو را من خط زدم اندر کــــــــویر ســینه ام

با تو نمودم من وداع ،بی تو از ایــــنجا مـــیروم

در آن گلستان خیال چــون بـــاد پـــایـــیز آمدی

ارزان بدادی عشق خود ،بـی عشــق دنیا میروم

آتش زدی بر زندگی بـا شعله اش خندان شدی

بــا آه و درد و نالـــــــه ام با صـــد تمـــنا میروم

من میروم از قــــــلب تــو اما تو در قـــــلب منی

تا تو بسوزی با دلــم بــا دیـــــــن و ترسا میروم

از قله های آرزو فــــــتح کــــرده ای نــفرین من

میرزا   دگر دیوانه شد ، مــجنون به صحرا میروم

*میرزا*

امروز که دلگیرم زتــــــو ،دلـــتنـگ فــــردا میشوم

بیزاری از من مـــــیروم مــــجنــــون لــیلا میشوم

من عاشق تو گـشتم و تو دشـمن این دل شدی

باشد که دیگر بعد از این چون اشک رویا میشوم

بنگر که دردت تا کـــجـــا ریــــشه زده بر جان من

خوردم قسم بر جـان تـوبـی تو چه شیدا میشوم

با رفتنت حــــتی دگـــــر در گریه هم حسی نبود

یک قطره از چـشمان تــو من سیل غمها میشوم

در کوره راه زنــدگی مـــست دو چشمانت شدم

با رفتنت از پـــــــیش مــن بـــــر دار هیدا میشوم

میرزا دگر حــــرفی نـــــزد در آن شـــــب بارانیت

نفرت ز من داری عــــزیز از دور تمــــــاشا میشوم

*میرزا*

ای نازنین پــــــــرسیده ام گفتند از اینجا رفته ای

مــن با خودم گفـــتـــم که تو ،از دار دنیا رفته ای

با چشمی پـــــــر اشک و دلی مملو ز دلتنگی تو

با انـدکی تاخیر من ، گـــــفتند که بی ما رفته ای

آخر به آغوش می کشم مــــن خاک سرد زندگی

از دور تــماشا مـــی کــــنم دورتر ز فردا رفته ای

با یادگارت نــــزد مـــــن بـــوی تو را حس میکنم

گریه کنم در یـاد تو افـــــسوس که تنها رفته ای

ای نازنین بنــــما نظریک شب بــه خواب من بیا

با من بگو ای نــــــازنین یک جـــای زیبا رفته ای

میرزا بگفت از عشق خود در ناله ها ی عاشقی 

بنگر به موج عشق مـــن شــاید به دریا رفته ای

*میرزا*

حاجیان حـــج نمودند ره کـــعبه را به مقصود

ره کعبه اشتباه نیست به دلت چه کعبه ای بود

به کدام کـعبه ی دل تو طـــواف نمودی نیت

 به کدام سجده رفتی که حساب نکرده ای زود

به کدام خـــانه رفــتی که نبود دروغ و غیبت

  به کجا نشاندی خــنده به لــب یتیم که فرمود

به کدام نعمت حــــق تو نمودی سجده ی شکر

   ز خودت چه جا گذاشتی که شود بعد تو یاد بود

لب تو کـــجا نخندید به زمـین خوردن یک مــرد

 تو کــدام مــهر قبــولی نــزدی به جای مردود

پس نــظاره ای دقــیق کـن بــنگر به راه کـعبه

 که چنین نمــود میرزا  ره کــعبه را به مقصود 

*میرزا*      

‏                                         

‏ چون نگین مهربانی زینتی از آسمان بودی پدر

‏ ‏  

داغ تو سنگـین بر ما چــون جــوان بودی ‏پدر

با سفید پوشیدنت، مــا را ســیه پوش کرده ای

‏

    در ره آن صبر و طاقت ،قـــهرمان بودی ‏پدر

آن سخنهایت هنوزدرگـــوش طنین می افکند

‏

چون بـــرای مــــا ،تـو آن آرام جـان بودی ‏پدر

‏

چشم من دیـــد و دلـــــم باور نکرد این رفتنت

‏

‏ میخوریم افسوس که ای کاش نزدمان بودی ‏پدر

‏

تا قیامت ،فصل دیـــدار، چــشم من گریان توست ‏ ‏

  وقتی که میرزا  رسید تـــو نیمه جان بودی پدر

*میرزا*

تقدیم به روح پدرم(سلطان صبر ) پدری مهربان ،دلسوز ،صبور ‏ ‏ ،شکیبا ،